การพูดกับการสนทนานั้นต่างกัน
การพูดอาจจะหมายถึง การบอกข้อความหรือประโยคสั้นๆ เช่น การบอกทางให้แก่นักท่องเที่ยว
ส่วนการสนทนานั้น หมายถึง การพูดคุยเจรจากันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง
ดังนั้น ทักษะความรู้ที่คุณต้องมีในการสนทนาภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติ จะต้องมากกว่าที่คุณใช้ในการพูดทั่วไป และทักษะความรู้ที่จะเป็นสิ่งที่ใช้ประเมินได้ว่า คุณพร้อมที่จะสนทนากับชาวต่างชาติแบบจริงๆจังๆ แล้วหรือยัง มีองค์ประกอบดังต่อไปนี้
1) คำศัพท์
หากเป็นการพูดบอกทาง หรือการขายของให้แก่นักท่องเที่ยว คุณอาจไม่จำเป็นต้องรู้คำศัพท์อะไรมากมาย
อย่างไรก็ตาม หากคุณต้องการจะสนทนากับชาวต่างชาติอย่างจริงๆจังๆ แบบว่านั่งดื่มกินและคุยกันในร้านอาหารใดร้านหนึ่ง โดยที่การสนทนาไม่หยุดชะงักลงเพราะความไม่รู้คำศัพท์ คุณควรจะมีคำศัพท์ภาษาอังกฤษในหัวมากกว่า 300 คำขึ้นไป
หากคุณอยากรู้ว่า คุณพร้อมแล้วหรือไม่ ก็ลองลิสท์รายการคำศัพท์หรือเขียนออกมาเป็นหมวดหมู่ เช่น หมวดคำที่เกี่ยวข้องกับอาหาร หมวดคำที่เกี่ยวข้องกับสัตว์ หมวดคำที่เกี่ยวข้องกับสภาพอากาศ ฯลฯ แล้วลองนำมารวมกันดูว่า ถึง 300 คำหรือไม่
2) กริยา 3 ช่อง
หากเป็นการพูดช่วงสั้นๆทั่วไป ซึ่งส่วนใหญ่จะใช้คำกริยาช่องที่ 1 ช่องเดียว คุณก็อาจไม่จำเป็นต้องท่อง
อย่างไรก็ตาม หากเป็นการพูดคุยแบบนานๆ หรือการสนทนากับชาวต่างชาตินั้น การใช้คำกริยาให้ถูกกาล (Past/Present/Future) ถือเป็นหนึ่งในองค์ประกอบสำคัญ มิฉะนั้น พวกเขาอาจจะสับสนในสิ่งที่คุณต้องการจะสื่อหรือทำให้เกิดการเข้าใจผิดกันได้
ดังนั้น อย่างน้อยที่สุด ก่อนที่คุณจะเริ่มฝึกสนทนากับชาวต่างชาติ คุณควรจะรู้กริยา 3 ช่อง ให้มากกว่า 50 คำขึ้นไป
3) เทนส์ (Tense)
กริยา 3 ช่อง ก็ต้องมาใช้คู่กับเรื่องของเทนส์
หากเป็นการพูดจาถามไถ่แบบสั้นๆ ริมถนนหนทางทั่วไป คุณอาจไม่จำเป็นต้องเข้าใจเรื่องเทนส์มากนัก เพราะส่วนใหญ่แล้ว จะเป็นการพูดด้วยวลีหรือประโยคบอกเล่าธรรมดา
อย่างไรก็ตาม หากเป็นการสนทนาเป็นช่วงเวลายาวนาน หลายๆนาทีขึ้นไป ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คุณจำเป็นต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับการใช้เทนส์แต่ละเทนส์ให้ได้อย่างเพียงพอ โดยเฉพาะ Present Simple, Present Perfect, Past Simple และ Future Simple Tense
